نوشته‌های جامعه‌شناسی

ممکنه تنگه ابوقریب بهترین فیلم جشنواره قبل و به قول معروف سیمرغ‌ها رو درو کرده و از طرف دیگه راجع به یک موضوع حماسی و شجاعانه باشه، ولی به نظرم نقاط ضعف و قوت قابل توجهی داره.

این فیلم در نگاه اول صداگذاری و جلوه‌های ویژه‌اش و از طرف دیگه گریم و صحنه‌ها تماشاگر رو جذب می‌کنه و تا آخر هم همینطوری پیش می‌ره.

ولی متن فیلم‌نامه و دیالوگ‌های نامتناسب اگرچه با هدف کاهش اثر صحنه‌های خشن هست، ولی مصنوعی شده. دیدن تصاویر به شدت آزاددهنده همچون قطعی دست و پا، جنازه‌های فراوان، بدن‌های شیمیایی‌شده در کنار مسخره‌بازی‌های بازیگران و شعرهای ترکی و دیالوگ‌های بی‌ربط اعصاب خورد کنه.

فیلم نقش اول نداره و این خوبه، چون هدف نجات تنگه است. ولی تعجب می‌کنم که چرا یه بازیگری که ضعیف هم بازی کرده، باید جایزه نقش اول رو بگیره. حتی با نوع پوشش و دیالوگ‌های بی‌جا کلاً اضافی دیده می‌شه.

جملات شعارگونه‌ی قدیمی هم که کم نیست. ما جنگ نمی‌کنیم دفاع می‌کنیم، خط مقدم دیدنی نیست، چرا ترسیدن و برمی‌گردن باید تا آخرین قطره خون‌شون بجنگن، توپخانه کجاست؟ باید خودمون وایستیم جلوشون.

این جملات هم نشان از ناپختگی فیلم‌نامه داره.

تشنگی و یک تنه جنگیدن به خوبی پرداخته نشده و شما احساس نمی‌کنید که تشنه هستید یا تعداد کمی در برابر تعداد زیاد در حال جنگیدن، شما با صداها، انفجارها و تیرهای ناگهانی می‌جنگید.

تجربه ضعیف کارگردان هم مزید بر علت شده و به نظرم نباید محتوای با ارزش رو به دست کارگردان ضعیف داد. 
در هر صورت به نظرم سیمرغ گرفتن این فیلم نشان از فیلم خوب بودن‌اش نیست، بلکه پررنگ جلوه‌دادن ارزش‌هایی است که پشت‌پرده سیمرغ هست. فیلم ظاهر قوی ولی باطن ضعیف داره.
ولی در عین حال برید و ببینید، شاید ما درست نفهمیدیم. درضمن با بچه هم نرید.
‌